Stroomuitval. Het zal je maar gebeuren.

Blog #5

Een nieuwe blog ! Één blog per maand, best netjes toch ? ;)
Dan is er in ieder geval in de tussentijd weer wat gebeurd !
In de laatste lesweek bijvoorbeeld hadden we in de nacht van woensdag op donderdag (28 op 29 november) een sneeuwstorm gehad, wat resulteerde in stroomuitval niet alleen op campus maar ook in grote delen van de stad. De hoofdlampen in ons gebouw werkte nog wel door noodgeneratoren maar verder lag alles eruit. En ik had nog wel zo’n zin in een kopje thee….
Om 8 uur in de ochtend hadden we al een mailtje gekregen dat campus faciliteiten tot 10 uur dicht zouden blijven, oftewel de lessen zouden niet doorgaan. Uiteraard had ik dat mailtje weer eens niet gezien dus ik stond om half 10 met mn goede gedrag in m’n sportkleren voor de sportschool die gesloten bleek te zijn. Kan iedereen overkomen, toch ? 0:)
Helaas, bleek het allemaal wat langer te duren dan gedacht dus bleef voor het gemak de universiteit maar de hele dag dicht. Ik miste die dag maar één les maar terwijl ik me zorgen maakte over of de inhoud van m’n koelkast en vriezer het zouden overleven, waren andere flink aan het stressen over het feit dat ze nog presentaties/ deadlines voor opdrachten/ toetsbesprekingen hadden staan, die nu ineens gecanceled waren. Niet echt handig dus. Dan ben ik toch wel blij dat ik in een land woon waar ons elektriciteitsnetwerk zich met name ónder de grond bevindt.

Inmiddels zit iedereen hier midden in de examenperiode die afgelopen woensdag begon en aankomende zaterdag (ja je leest het goed, examens op zaterdag) eindigt.
Examens worden op drie tijdstippen per dag gehouden: 9 uur ’s ochtends, 2 uur ’s middags en 7 uur ’s avonds.
Ik had 4 examens in totaal waarvan er 2 in een lokaal geschreven moesten worden en 2 zogenaamde ‘take-home’ exams waren. Dat houdt in dat je de toets mee naar huis krijgt, daar maakt en inlevert voor de deadline die erbij wordt gegeven. Een vreemd concept maar eerlijk gezegd best wel fijn ;) Kan je lekker op je gemak wanneer het jou uitkomt je toets maken.
Mijn examens in de les had ik vorige week woensdag en donderdag al en die take-homes besloot ik ook zo snel mogelijk te maken zodat ik het maar af had.
Dus terwijl iedereen van 9 ’s ochtends tot 9 ’s avonds zit te studeren, ben ik al sinds vrijdag examen- vrij en druk bezig met sporten, boeken lezen, netflixen, gitaar spelen en afspreken met vrienden die wat afleiding kunnen gebruiken tijdens het harde werken. Zwaar leven heb ik hier ook.
Toch kan ik pas sinds vanochtend officieel ontspannen want ik had vanochtend nog een praktijk toets om m’n personal trainer certificaat te halen. Vanuit het vak ‘personal training essentials’ kregen we de mogelijkheid om extra toetsen te doen om ons diploma te halen en die kans heb ik uiteraard met twee handen aangepakt.
Sinds vanochtend ben ik dus bijna officeel (papieren moeten nog binnen komen) een Canadese personal trainer. Nu nog even een manier zien te vinden om het Nederlands te maken ;)

Nu begint het tijd te worden om afscheid te nemen. Het is een regel dat je 24 uur na je laatste examen van campus af moet verhuizen. Omdat ik een internationale student ben, mag ik langer blijven maar elke dag wordt campus dus een stukje rustiger.
Zondag is het mijn beurt, dan komen Denise en Kayla me ophalen en blijf ik nog 2 weken in Liverpool voordat ik terug naar Nederland vlieg.
Het is, net als de vorige keer dat ik aan het eind van een Canada periode kwam een vreemde gewaarwording om zowel blij te zijn om naar huis te gaan en verdrietig te zijn dat je alles achter je moet laten. Mensen waar je bijzondere vriendschappen mee hebt opgebouwd, zal ik waarschijnlijk nooit meer zien en dat is soms best lastig. Toch heb ik ook steeds meer zin om weer lekker naar Nederland te gaan, op m’n fietsje boodschappen te kunnen doen en iedereen weer te zien die ik de afgelopen 4,5 maand heb moeten missen.
Wanneer het moeten missen van dierbare mensen aan de ene kant van de wereld en het uitkijken naar dierbare mensen aan de andere kant van de wereld het moeilijkste is waar je op dit moment mee te kampen hebt, dan mag je best zeggen dat je een heel gezegend mens bent.
En zo voel ik me ook. Maximaal gezegend.

Dit was mn blog weer voor deze keer ! De planning is om er nog één te schrijven voor ik terug naar Nederland ga over m’n kerstervaringen hier en misschien nog één wanneer ik weer terug op Nederlandse bodem ben.
Tot dan !

Bucketlist: liften in Canada, afgestreept

Oké, ik moet toegeven dat de blog die ‘binnenkort’ zou komen na m’n vorige enige tijd op zich heeft laten wachten, mijn excuses ! Maar hier is hij dan.

Zoals ik verteld heb, was mijn vriend (Anne-willem) hier van 27 september tot 15 oktober. Op de dag dat hij aan kwam, wilde ik hem graag verrassen op het vliegveld. Hij kwam op een donderdag en dan heb ik altijd les tot kwart over 1. De laatste bus naar Halifax vertrekt doordeweeks altijd om half 12 dus die kon ik niet nemen. Tevergeefs heb ik nog verschillende carpool facebook groepen geprobeerd maar niemand bleek die dag af te reizen naar de hoofdstad van de provincie. Omdat ik toch perse op het vliegveld wilde zijn die avond besloot ik te gaan liften. Nou hoor ik alle moeders al denken :’ dat is veeel te gevaarlijk voor een jongedame alleen’. Dat was tenminste de eerste reactie van mijn moeder ;) (sorry, mam) En het klopt dat liften niet geheel zonder risico is, maar als je bedenkt dat de kans op een dodelijk ongeluk met de bus, die ik ook genomen zou kunnen hebben vele malen groter is dan iemand tegen komen wiens hobby het is lifters mee te nemen en te vermoorden dan valt het allemaal best een beetje mee. Tenminste dat was mijn gedachtegang.
Bovendien bleek na grondig onderzoek te hebben gedaan Canada één van de veiligste landen te zijn om in te liften.
Dus, hier is het verhaal:

Het is donderdagmiddag kwart over één als ik het schoolgebouw uit loop. De voorbereidingen zijn gedaan, de perfecte plek om te staan is uitgezocht en ik heb er helemaal zin in !
Ik drop nog gauw m’n laptop en pak m’n kartonnen bord waar met dik ingekleurde, zwarte letters “HALIFAX AIRPORT’ op geschreven staat. Klaar voor het avontuur dat me te wachten staat, loop ik met enthousiaste pas naar de plek, nét na een kruispunt en net voor een carpool parkeerplaats; de perfecte plek.
Met de m’n duim omhoog, kijk ik de eerste bestuurders glimlachend aan. Sommigen negeren me, anderen maken me zo goed als het kan in 2 seconde duidelijk dat ze de andere kant op moeten en dan heb je nog de derde, mijn favoriete categorie: de bestuurders die vrolijk teruglachen en duidelijk maken dat ze je succes wensen en de humor er wel van in kunnen zien.
Na nog geen 5 minuten staan, gaat er maar één ding door m’n hoofd: ‘Waar ben ik aan begonnen ?????’ Ik kan je vertellen voor de eerste keer liften voelt het erg, erg ongemakkelijk.
Terwijl ik mezelf hard mentaal aan het voorbereiden was op een uur wachttijd hoor ik achter me ineens getoeter. Ik kijk achterom en er staat een auto stil op de carpool plaats waarvan de bestuurder me duidelijk maakt dat ik mee kan rijden. “I’m just on my way back to Halifax, if you want to ride along”.Ik vraag de bestuurder of ik een foto van z’n kentekenplaat mag maken uit veiligheid en hij heeft geen bezwaar. Hoppa, binnen 10 minuten een lift gefixt die me ook nog eens recht voor de deur van bestemming aflevert. We raken meteen aan de klep en hij vertelt dat hij een vrouw en zoontje van 1 jaar heeft. Het was ook de eerste keer voor hem dat hij een lifter mee nam en hij zei dat z’n vrouw er waarschijnlijk niet blij mee zou zijn als ze het hoorde. Je weet immers ook nooit wat je in je auto haalt als je een lifter meeneemt. De totale reistijd was ongeveer 2 uur en een kwartier en de hele weg praatten we over van alles en nog wat. Het feit dat ik een internationale student uit Nederland bent, helpt met de gespreksstof ;)
Na een vlotte reis, komen we aan bij het vliegveld en ik realiseer me dat ik niet eens weet hoe de beste man heet. Ik vraag het hem nog gauw, bedank hem voor het meerijden en zo gaan we weer onze eigen weg.
MISSION COMPLETED !

Wanneer ik het vliegveld in stap met m’n grote HALIFAX AIRPORT bord krijg ik voortdurend goedkeurende knikjes, glimlachende mensen en duimpjes omhoog van mensen die ook door hebben dat mijn missie is geslaagd. Zo. Die kan ik ook weer van de bucketlist afstrepen.
Ik moest nog wel ruim 5 uur wachten tot het vliegtuig landen, maar dat is bij zaak. Mijn dag kon toch al niet meer stuk.

Na drie dagen op campus te hebben doorgebracht, begonnen we aan een nieuw avontuur. De cabot trail is een rondlopende weg van 300 kilometer, vol met wandelingen door aan de ene kant bergachtige gebieden en aan de andere kant prachtige, ruwe kustlijnen. We hebben 5 overnachtings plekken geboekt zodat we genoeg dagen hadden om de omgeving te verkennen.
Van maandag op dinsdag verblijven we in een kleine cabin vlak aan de kust. We wisten van tevoren dat het hutje geen verwarming zou hebben, maar hadden toch de nachttemperatuur van 5 graden een beetje verkeerd ingeschat. We zijn al bibberend de nacht door gekomen maar echt prettig was het niet. Dus dachten wij, perfect plan, laten we pannenkoeken binnen bakken dan warmt het een beetje op ! Gaspannetje aan, beslag gemaakt, lekker bakken. De eerste gingen goed, tot de overgebleven olie een beetje begon aan te branden. Voor dat we het doorhadden, begon ineens de rookmelder te loeien. Half in de lucht geschoten en een hele hartverzakking later, probeer ik uit alle macht het uitknopje op de rookmelder te vinden. Voor de zekerheid bleef ik maar gewoon met mn vinger bij de knop hangen terwijl Anne-Willem de pan met pannenkoeken maar mee naar buiten nam. Maaaaar elk nadeel heb z’n voordeel want door alle adrenaline hoefde ik in ieder geval even geen kou meer te lijden ;)

Na dit avontuur waren onze dagen vooral gevuld met mooie wandelingen, een koffietje hier en daar, een spelletje op z’n tijd en vooral heel veel genieten.
Ik heb wat fotos bijgevoegd dan krijgen jullie een beetje een indruk van onze reis !

Inmiddels is het alweer een maand geleden dat Anne-Willem weer is vertrokken. Het aftellen naar huis is nu echt begonnen en ik heb nog maar twee lesweken en twee tentamen weken te gaan.
De cijfers die ik tot nu toe heb teruggekregen zijn allemaal goed en ik hoef me dus geen zorgen te maken over of ik mn studiepunten binnen haal. Een presentatie houden hier en een verslag inleveren daar en dan zit het er al weer op!
Het weer hier is inmiddels ook omgeslagen. Deze week hebben we al twee keer sneeuw gehad waaronder één heuse sneeuwstorm met flinke windstoten maar goed als je in Canada bent kan je ook maar beter een échte Canadese winter meemaken. Temperaturen liggen over het algemeen rond of onder het vriespunt. Laagste temperatuur is tot nu toe -7 graden met gevoelstemperatuur van -13 en dan te bedenken dat het nog maar halverwege november is……

Dat was de blog weer voor deze keer !
PS. Achteraf heb ik de beste man die me heeft meegenomen naar Halifax gegoogled en het bleek een één of andere hoge pief / directeur van een grote Canadese bank te zijn. Ik stuur nog wel een keer een pakje stroopwafels naar z’n kantoor als bedankje ^^

#onlyinCanada
In Canada is het vrij normaal om als autobestuurder te stoppen voor wandelaar die over willen steken, of er nou een zebrapad is of niet. Dat opzich is al heel Canadees maar de bestuurder die ik tegen kwam sloeg alles:
Afgelopen week liep ik de deur uit om naar m’n les te gaan. Ik moet hiervoor een weg oversteken en het zebrapad is zo’n 10-15 meter verderop dus ik neem nooit de moeite daar heen te lopen. Op z’n Europees wacht ik dus tot de auto voorbij gereden is om meteen daarna over te steken voordat de volgende auto eraan komt. Als ik nog maar net één stap de weg op heb gezet,gaat de auto die net voorbij gereden is vol in de ankers waardoor ik nog bijna tegen de achterkant van de auto aan bots.
De bestuurder van de auto rolt haar raampje naar beneden om vervolgens haar excuses aan mij aan te bieden voor het feit dat ze niet voor me gestopt was….. :’)
Only in Canada zullen we maar zeggen.

Een dag uit het leven van

Blog #3

Zo daar ben ik weer. Ik weet niet precies hoe lang het geleden is dat ik heb geschreven maar ik denk dat het weer tijd is voor een nieuwe !

Mijn Canadese schoolleven heeft inmiddels aardig structuur gekregen. Ik weet de buurtsuper te vinden, ken de campus op m’n duimpje en draai m’n wekelijkse wasjes.
Maar hoe ziet zo’n dag op campus er nou precies uit ? Nouuuu zo:

Het is half 8, dinsdagochtend als m’n wekker afgaat. Ik stap uit bed en giet m’n kom vol met cereal dat uit een megadoos van 1,2 kilo komt. Nadat ik snel m’n ontbijt naar binnen heb gewerkt, trek ik m’n basketbalbroek en ‘human kinetics’ shirt aan. Er is een regel dat in alle sportlessen studenten hetzelfde shirt aan moeten hebben. Geen idee waarom maar je bent wel verplicht er één te kopen ( of 3 als je niet elke dag je shirt wil hoeven wassen). Ik pak m’n laptop en boeken voor de eerste les, trek een vest aan en schuif snel met m’n sokken in m’n badslippers (jawel, je leest het goed. Dé trend hier in Canada) om 10 over 8 verlaat ik m’n kamer ‘swipe’ de deur op slot en loop op m’n gemakje naar de overkant van de straat. Om precies kwart over 8 zit ik klaar voor de eerste les ‘ coaching and leadership’. Na een kort praatje en wat groepsopdrachten zijn de 45 minuten om, is de les afgelopen en moet ik door naar basketbal. Omdat er maar 15 minuten tussen de les zitten ( en de lessen nog wel eens uitlopen) is er geen tijd om tussendoor om te kleden.
Basketbal wordt gegeven door een 70 jaar oude man die al zijn hele leven basketbalteams coacht. Het is dan ook geen verrassing dat de basketbal les meer een training is dan een les en we 45 minuten bezig zijn met 3 schietoefeningen. Éen ding kan ik wel zeggen, m’n techniek is er al aardig op vooruit gegaan.
Na basketbal heb ik een gat in m’n rooster van 3 uur. Ik ga terug naar m’n kamer en begin alvast aan wat opdrachten of hoofdstukken die ik opgekregen heb of tik nog snel een opdracht weg die ik later die dag in moet leveren. De volgende les is ‘personal training essentials’ en ik heb geluk want het is een ‘labday’ wat betekent dat we zelf in beweging mogen komen. De opdracht was om als personal trainer een blinde cliënt die nog nooit enige vorm van sport heeft gedaan een pushup aan te leren en er werd meteen even bij verteld dat we deze opdracht ook op ons praktijk examen kunnen verwachten (altijd handig om te weten).
Na de lesmoet ik meteen door en prop mezelf samen met zo’n 49 andere studenten in een klaslokaal die oorspronkelijk waarschijnlijk ontworpen was voor een aantal van 25. De les duurt drie uur en gaat over gender in sport.
Dat lijkt misschien saai maar ik vind het super interessant. Er wordt tijdens de les een hoop gediscussieerd over gelijkheid tussen mannen en vrouwen in de sportwereld. Heb je er ooit over nagedacht waarom vrouwen bij tennis perse een rokje aan moeten (zelfde als bij korfbal) ? Of het feit dat er nog steeds bijna alleen maar mannelijke sportcommentators zijn ? Of waarom mannelijke football players wél elke wedstrijd gecontroleerd worden op doping op onze universiteit en het vrouwelijke rugbyteam alleen bij de kampioenswedstrijd ?
Bottomline: genoeg om over na te denken tijdens deze les.
Om 5 uur is de les afgelopen en loop ik vanuit het lesgebouw meteen door naar ‘meal hall’. Dit is een soort grote kantine waar studenten kunnen eten. Veel studenten op campus hebben een ‘mealplan’ dat houdt in dat je een bepaald aantal maaltijden per week hebt. Zelf heb ik er vijf, genoeg om op weekdagen m’n avondeten van te halen. Je kunt het zien als een all you can eat restaurant. Je pakt een bord loopt langs de verschillende maaltijden en pakt wat je wil. Daarnaast is er onbeperkt drinken en een toetjesbar. De eerste keer dat ik er kwam vond ik het fantastisch ! Maar na twee dagen onbeperkt lopend buffet gaat dat er ook wel een beetje vanaf ;)
Inmiddels is het voor mij de normaalste zaak van de wereld en sla ik zélfs de toetjesbar af en toe over.
Als ik heb gegeten moet ik snel terug om me om te kleden voor de laatste les van de dag. Éen keer in de week heb ik een avondklas van half 7 tot 9. Dat klinkt vervelend maar het valt gelukkig mee. De les die ik dan heb is weighttraining dus ik zie het meer als een avondje naar de sportschool dan les hebben. Tijdens deze les leren we verschillende oefeningen en hoe we andere (potentiële cliënten als personal trainer) kunnen helpen de oefening veilig uit te voeren. Daarnaast zit er altijd een deel in waarin we zelf een circuitje uitvoeren en zetten we doelen voor onszelf op.
Om 9 uur loop ik weer naar huis en ben ik behoorlijk gaar. Een serietje netflix en dan gauw m’n bed in voor de volgende dag.

Dat was een kijkje in de drukste dag van de week. Gemiddeld op een dag heb ik zo ‘n 2/3 uur les. Dat geeft genoeg ruimte om aan school te werken en leuke dingen te doen.
De vakken die ik volg zijn bijna allemaal onderdeel van de bachelor ‘human kinetics’. Studenten hier volgen 4 jaar lang een wat ‘algemenere’ opleiding of studie en specialiseren zich daarna in een richting (bijvoorbeeld fysiotherapie, diëtiek of physical education) die ook nog 2 jaar duurt.
Collegezalen kennen ze hier niet. Het grootste aantal mensen waarmee ik een les volg is ongeveer 50 studenten en die worden allemaal in een ‘normaal’ klaslokaal gepropt. De docent van die les zegt altijd ‘het mag nu misschien warm en benauwd zijn, maar over een paar weken als de temperaturen dalen, zullen jullie er blij mee zijn….’. Ik hoop maar dat het mee zal vallen ;)
In het gebouw waar ik voor de meeste lessen zit heeft nog geen digiborden, lekker old school krijtjeborden en een uitrolbaar scherm om de beamer op te projecteren. Wanneer je nu denkt ‘nou die lopen ook een beetje achter’, dan heb je het mis want aan de andere kant hebben ze ook computer lokalen waarbij alle computers HD touchscreen beeldschermen hebben.

Inmiddels heb ik ook een week reizen erop zitten. Eind september is mijn vriend deze kant op gevlogen om me te bezoeken. Samen hebben we een week gereisd door een ander deel van nova scotia. Daar zal ik binnenkort nog een korte blog over schrijven.
As we speak zit ik midden in de ‘midterms’ een periode waarin alle vakken getoetst worden. Ik heb er al een paar gehad en ben ongeveer op de helft !

Dat was hem voor deze keer, tot de volgende !

#onlyincanada
- “Good morning guys, before you open your textbooks let’s have some cookies !” *haalt 10 zakken met koekjes uit z'n tas* docent coach and leadership.
- “Before we start our session today, my wife baked cookies for you guys last night so make sure you eat them” docent weighttraining.

Ps. Als je nog specifieke vragen hebt, stel ze gerust !

Campus life 101

Tijd voor een nieuwe blog J
Inmiddels zit ik een week op campus en zal ik jullie in deze blog meenemen in wat ik deze week allemaal meegemaakt heb ! Toen ik het in m’n vorige blog had over Canadese moeder en Canadees broertje bedoel ik de gastfamilie waar ik tijdens mijn tussenjaar verbleef vorige keer. Ik hoop dat nu alles duidelijk is ;)

Het avontuur begon vorige week woensdag.
We hebben inmiddels 3,5 uur gereden op een snelweg waar aan beide kanten niet veel meer te zien is dan uitgestrekte bossen, meren en landerijen wanneer ineens vanuit het niets allemaal mooie, grote gebouwen tevoorschijn komen. De gebouwen met rode bakstenen en grote witte pilaren doen me meteen denken aan de campussen die in Amerikaanse films worden geïllustreerd en ik kan alleen maar concluderen: we zijn er !
Inmiddels begint de gezonde spanning en het besef van het grote avontuur dat ik tegemoet ga toch wel te komen. Na wat tochtjes naar wal mart, supermarkt, dollarstore, nog een keer walmart, nog een keer dollarstore en ten slotte nog een keer walmarkt heb ik (denk ik) al m’n spulletjes bij elkaar gesprokkeld. In de residence waar ik verblijf, heb ik een single suite wat betekent dat ik een kamer voor mezelf heb met m’n eigen badkamer. Wanneer ik het residence gebouw genaamd ‘Governor’s hall’ in loop, heeft het vrij veel weg van een hotel. Er zijn verschillende vleugels met gangen en aan beide kanten van de gang zijn deuren die naar kamers leiden en je open kunt ‘swipen’ met een pasje.
“You’re in the north wing on the third floor ? “. Bij binnenkomst word ik meteen verwelkomd door een enthousiaste student die me meeneemt naar m’n kamer. Wanneer ik helemaal gesetteld ben gaan Denise ( Canadese moeder) en Kayla ( nicht en goede vriendin van Denise) die mij geholpen hebben om te settelen terug naar hun eigen hotel.
Daar zit ik dan alleen op m’n bed en ik besef dan pas waar ik eigenlijk aan begonnen ben. Ik zit alleen, in een stad op een campus waar ik niemand ken, zo’n 5000 kilometer weg van alles wat bekend voor me is en hier moet ik me de komende 4 maanden maar zien te redden. De lichte paniek begint te komen.

Gelukkig ken ik de volgende ochtend mezelf weer en begin maar gewoon rond te vragen of er dingen geregeld zijn voor internationale studenten. Wat blijkt ? Er is een heel introductie programma van vrijdag tot zondag en op donderdagavond is er een activiteit gepland alleen voor internationale studenten om elkaar beter te leren kennen.
“Hey, i haven’t seen you before, what’s your name ?”. Een Denemarkse studenten spreekt me aan na de activiteit en we raken in gesprek. Ze stelt me voor aan haar huisgenoten en sinds die donderdagavond heb ik me niet meer alleen hoeven voelen.
Inmiddels hebben we een basisgroepje van zo’n 8 studenten afkomstig uit 5 verschillende landen waarmee we samen koken, eten en andere activiteiten doen. Hoe snel kan het gaan ?

Op zaterdag worden we meegesleurd door iemand van de ‘orientation crew’ om mee te doen aan de cheer-off. De wattes ? Precies mijn gedachte. Een cheer-off houdt een jaarlijkse wedstrijd in die gehouden wordt tussen de verschillende ‘huizen’ of ‘residences’. En elk huis heeft z’n eigen yells.
Wie het best, het hardst, het meest enthousiast en het meest gepassioneerd kan yellen, wint.
Daar sta ik dan midden in een groep van een paar honderd studenten als sardientjes in een blikje een half uur lang de longen uit m’n lijf te schreeuwen om, als je wint, eerste in de rij te mogen staan voor de befaamde yelloslide (zeep/waterbaan met als extraatje: gelatineklodders). Wie wil dat nou niet !?!? :’)
Goed. We hebben hard gestreden maar helaas waren we niet gepassioneerd genoeg om in de prijzen te vallen. Maar zoals sommige mensen zeggen: ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ en bij deze competitie was dat zeker het geval.
Inmiddels is de introductieweek bijna om. Ik ben al begonnen met m’n lessen en het leven hier begint een soort van routine te krijgen.
Ik heb veel vrije tijd wat betekent dat ik regelmatig te vinden ben in de gymzaal voor wat basketbal, het zwembad of de squashbanen die allemaal op 2 minuten loopafstand zijn van mijn kamer.

Hier zit ik dan een week later, alleen, in een stad op een campus waar ik ongeveer 20 mensen ken, zo’n 5000 kilometer weg van alles wat bekend voor me is en besef dat ik ongemerkt in een klein paradijsje ben beland.

Dat was m’n blog voor deze keer. Ik zal over twee weekjes een nieuwe blog schrijven en wat meer in gaan op de lessen die ik volg en hoe campus leven eruit ziet !

Nog even twee only in Canada momentjes :
- Wist je dat je hier op de Canadeze snelweg een benzinestation van twee kanten in kan rijden ?
Ze rijden hier gemiddeld 100/110 km per uur op de snelweg maar als jij nieuwe benzine nodig hebt en er is een benzine station aan de andere kant van de snelweg dan steek je die gewoon even over !
Wel even goed uitkijken voor tegemoetkomend verkeer ^^
- Wist je dat ze hier een bier drivethrough hebben ? Mind you, er wordt geen bier geserveerd aan bestuurders uiteraard maar ben jij je kratje bier vergeten te kopen net wanneer alle supermarkten dicht zijn of wanneer het een feestdag is dan kan je gewoon de bierdrivethrough in Halifax inrijden en zetten ze persoonlijk een kratje in je achterbak ;)

Good to be back

Ten eerste, leuk dat je de tijd hebt genomen om een kijkje te nemen. Voor degene die deze blogsite nog niet eerder hebben gezien, toen ik voor 10 maanden in Canada woonde tijdens mijn tussenjaar heb ik dezelfde site gebruikt om al m’n avonturen vast te leggen. Deze kan je teruglezen als je geïnteresseerd bent ! Klik aan de rechterkant op ‘alle reisverhalen’ en daar zijn ze allemaal te vinden.

Maar voor het komende half jaar dus mijn avonturen op Canadese campus !
Ongeveer een jaar geleden begon dit avontuur met een zoekactie naar minoren in het buitenland. Ik begon met rondvragen aan de HAN wat de mogelijkheden waren en er bleek een partneruniversiteit te zitten in New Foundland ( een provincie 1,5 uur vliegen van waar ik in mijn tussenjaar zat) en was meteen enthousiast. Daarna begon ik met de aanmelding en al snel bleek dat ze sinds dit jaar ook contacten hebben met STFX, de universiteit waar ik nu heen ga. Deze universiteit is ongeveer 3,5 uur rijden van Liverpool ( de stad waar ik eerst woonde). Het is bijna niet te geloven maar voor Canadese begrippen is dat heel dichtbij ;). Of ik het erg vond om in plaats van New foundland daar een half jaar te studeren ? Natuurlijk niet ! O:)

Inmiddels zijn we een klein jaar en een heeeeeele hoop gedoe en geregel verder en zit ik as we speak in mijn oude vertrouwde Canadese huis m’n eerste blog te typen. Veel leesplezier !

Het is dinsdag 7 augustus, 8 uur ‘s avonds Canadese tijd wanneer ik het vliegtuig uitstap en tegen een muur van hitte aan loop. Ik heb m’n lange mouwen en lange broek nog aan van m’n stop in Ijsland waar het minstens 26 graden kouder was dan de Nederlandse termperaturen die ik net die middag verlaten had. Zodra ik m’n bagage heb, loop ik naar de douane waar ze m’n paspoort checken. Alles lijkt oké te zijn maar ik word toch een loketje verder gestuurd. Dezelfde procedure van paspoorten en declarations forms laten zien wordt herhaald en ook die stuurt me weer naar een volgend loketje. “You don’t have a study permit. Do you have an invitation letter of the university you’re attending?”.
Oops. Ik had werkelijk geen idee en schoot meteen lichtelijk in de stress. “Uhm, i‘m not sure. Didn’t know i needed one”. De Canadese marechausse moet gemerkt hebben dat ik niet op m’n gemak was en reageerde meteen met een Canadese vriendelijkheid die ik gewend was. “No need to worry, we”ll figure it out”. Blijkbaar was een mailtje waarin stond dat ik geaccepteerd was genoeg voor een stempel en daarmee was ik goedgekeurd om het land binnen te gaan. En met een “enjoy your stay” loop ik met een grote glimlach op m’n gezicht de aankomsthal in waar ik met open armen opgewacht wordt door mijn Canadese moeder.
Het voelt goed om weer terug te zijn. Of beter gezegd. Het voelt goed om weer thuis te zijn.

Nog voordat ik de kans heb gehad om uit te pakken, moet ik alweer een aparte tas inpakken. De volgende ochtend gaan we namelijk naar ‘the cabin’. Een typisch Canadees begrip omdat iedereen hier wel een cabin heeft of iemand kent die er één heeft waar ze zo nu en dan dankbaar gebruik van mogen maken.
Een cabin is eigenlijk gewoon een soort chalet dat gelegen is aan een prachtig Canadees meer vaak midden in het bos. Wifi kennen ze daar niet en wanneer je lang genoeg met de antennes van de tv ronddraait, krijg je misschien een half ruizend tv programma op je scherm. Het draait allemaal om ontspanning, gezelligheid en tijd samen doorbrengen. Het motto van the cabin is dan ook groots opgehangen aan de muur. “Relax, relax, relax”. Zodra we zijn aangekomen, plof ik neer in een stoel en leg m’n benen op de balustrade. Of ik de score van hillbilly golf bij wil houden ? Maar natuurlijk ! ( KIJKTIP. Youtube even: ‘How to hillbillygolf’. Nu weet je wat het is.) Vervolgens speel ik een potje ‘horeshoes’ ( KIJKTIP. Youtube even: ‘How to play horseshoes’. Nu weet je ook wat dat is.) en plons in het heerlijk opgewarmde water van het meer. Wanneer je hier geen zin hebt om te zwemmen, kan je ook gewoon lekker bijkleuren op het aanwezige party island ( KIJKTIP. Google afbeeldingen ‘party island’).
Voor de mensen die nog last minute op zoek zijn naar een vakantie…… ik raad Canada aan.
Net wanneer ik bijna weg ben gedommeld op het party island word ik natgespetterd door Ashton (Canadese broertje, 16 jaar). Het is duidelijk. Alles is nog precies hetzelfde als toen ik weg ging.

Inmiddels ben ik sinds vrijdagavond weer thuis en heb ik me in het weekend vermaakt met het kijken van baseball wedstrijden van Ashton ( die hij overigens allemaal gewonnen heeft. Trotse grote zus), afspreken met vrienden en het uitlezen van boeken.
So far, so good. Nog twee weken voor het échte avontuur begint.

Zoals in mijn vorige blogs wil ik graag afsluiten met een interessant situatie die ik heb meegemaakt waarbij ik dacht “only in Canada”.

Ik reed samen met Adrian (Canadese vriend) en Ellie ( italiaanse internationale student) naar de Tim Hortons (Canadese Starbucks maar veeeeel beter dan de echte). De weg die daar heen leidt is nooit super druk maar zowaar kwamen we in een kleine file terecht. Een paar meter verder kwam de oorzaak aan het licht. Ik zie een man zitten in de achterbak van een truck (achterklep was open) en in zijn hand heeft hij een één of andere lange (wat leek op een) hengel/waterslang waarmee hij stuk voor stuk alle planten water gaf die hier in plantenbakken aan lantaarnpalen hangen. Bij elke lantaarnpaal moest de truck dus stoppen zodat het mannetje ervan af kon klimmen om de planten te besproeien. Vervolgens klom het mannetje weer in de truck en reed de truck 5 meter verder naar de volgende lantaarnpaal. De auto’s achter deze truck (waaronder wij) moesten dus allemaal stoppen en wachten tot er geen auto van de andere kant kwam om de truck in te kunnen halen.
Files in Canada zie je weinig maar áls ze er zijn, is er tenminste wel een goede reden voor……. :’)

M’n volgende blog zal ik waarschijnlijk pas schrijven wanneer ik naar campus ga verhuizen over twee weken wanneer ik weer spannende en interessante dingen heb meegemaakt.
Dat was het voor deze keer. Tot de volgende !

PS. Op de hoogte blijven van wanneer een nieuwe blog uitkomt ? Rechts onderin kan je een emailadres invullen zodat je bij een nieuwe blog een mailtje krijgt.

Winnie the Pooh knows best.

‘How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard’
-Winnie the Pooh

Well here it is, my last blog.
To make this blog not too sentimental I’ll start by telling you about prom and graduation which was the 25^th and 29^th of June.
Prom started as a normal day. We didn’t have school anymore so when my friends were texting me that they were stressed out about doing their hair and their nails I was still in Pj’s watching my favourite television show. What can I say ? I guess most of you know me ;)
But at 1:00 I had my hair appointment so I there the ‘prom journey’ started for me. I think it took about an hour and fifteen minutes to get my hair all curled up. After that I was just sitting at home again, watching a movie since the wind was blowing so hard it would mess up my hair. Normally I don’t really care but oh well it was prom so I listened and stayed inside.
Around 4:30 I started getting ready and around 5:30 our photographer Donna would come by and take some pictures. I don’t think I can say ‘some’ it should probably be ‘a lot’ ;).
Pictures with mom, pictures with Ashton, pictures with nanny and grampy, pictures with colton and Adrian etc. etc. At the time it didn’t make me really happy I must admit but now that I’m home and look at my wall full of pictures with my favourite people I’m so happy we took them after all.
So for everyone who might read this and is thinking about doing a year abroad please remember to take a lot of pictures, they are so important for when you’re back.

After all the pictures at home we went to school where (you might already guess it) more pictures were taken. After two hours of smiling the muscles in my face were dying but as I said before it was all worth it. After pictures we went inside to dance a little but after like half an hour Sanne and I went home to change into more comfortable clothes and shoes. After prom its fairly common to go to a prom party and so did we. I’m not gonna say too much about it but let’s just say I had a lot of fun ;)

Monday the 29^th was graduation. Unfortunately, we as internationals weren’t allowed to walk over stage and wear a gown if you weren’t graduating which was kind of a disappointment. But I joined the graduation choir and since it would be a little weird to have all the girls in gowns except me, they let me wear a gown too. The whole graduation ceremony took about 2 and a half hours merely to the fact that every single student was called up on stage to receive their diploma and any scholarships/awards that they had won. I don’t know if I would want a ceremony like that in the Netherlands. One side it’s great that every student gets their moment in the spotlight in front of everyone but on the other hand sitting in those chairs for over two hours and clapping every 10 seconds might not be worth it. Anyways, it was great to experience.
After graduation we had ‘safe grad’ where all the graduates went to a sportscentre in Halifax ( there were two options, this year they chose Halifax). Originally it’s to prevent the graduates from partying after graduation and doing ‘bad stuff’ but I actually think it’s a great opportunity to celebrate graduation and for all the graduates as kind of a last ‘bond-moment’ as graduating class. They should definitely do something like that in The Netherlands too.
Around 6 in the morning we came back at school where breakfast was waiting for us. I speak for myself but I also think for a lot of other internationals when I say I wasn’t really hungry that morning because saying goodbye to everyone was near-by. You don’t really realize it at the time but a lot of people I said goodbye to (or didn’t) I’ll never see again in my life and that is really weird since some of them especially in the sports teams were a major part of my year in Canada.

That Tuesday and Wednesday might have been the hardest days in my entire life. I never had my heart broken before in my life but those two days I think my heart broke more times than it will in the rest of my lifetime. Saying goodbye to each and every person who has meant something for me the past 10 months. Who have become family.
Even though saying goodbye was so frigging hard I never regretted doing this year for a moment. Meeting, getting to know and loving all these amazing people makes it all worth it.
Building up relationships while you know you gotta leave at some point is pretty scary but most of all very special. You just get so much closer,

I’m home for a week now but it still doesn’t feel like home. The first two days everywhere I looked I recognized people from Liverpool in random Dutch people, don’t ask me why haha but it was fairly confusing.
My mind has stopped playing tricks on me now but ‘home’ still doesn’t feel like home. Canada has become my home and I don’t know how long it will take to change that or if it will ever change.
My plan is to come back to Liverpool next summer and I’m already counting down.

Here is to everyone who read my blogs this year and have followed me in my adventure. Thank you !
Writing blogs was part of my experience this year that I didn’t always wanna do but thanks to the people who encouraged me to write another one because over 10 years I can look back at this and smile by all the memories I wrote down for you guys.
Feel free to ask any questions about my year, I would be happy to answer them :)

Canada, I’ll see you soon !
Love,
Big Sanne

Provincials and canadians eating Dutch pancakes :')

I don’t think I’ve written so many blogs in such a short time period this year but I wanted to let you know how track provincials went and how I might have become a little bit more Canadian.

First of all, provincials. I don’t think I’ve ever been so nervous before a track competition. I don’t really know why I was so nervous but probably because I knew I had a chance to end in the top three if I threw good enough but I also knew I’m not very consistent in throwing yet so it could go both ways. As in the other competitions discus was in the morning and high jump in the afternoon.
Provincials were way more official than regionals. Before any events began there was some kind of openings ceremony where athletes walked two laps around the track I guess to show what schools were represented that day. Afterwards there were some speeches and it ended with the Canadian anthem. I think by now I actually know all the lyrics of the anthem. Maybe we should introduce singing the anthem before sport competitions (other than soccer) in The Netherlands too.
Anyways, discus started at 11 and my first two throws were horrible, around 24 and 20 meters I think. I was pretty sure I wouldn’t even be in the best 8 ( the best 8 go through to finals where you get three more throws). I thought after I threw my last one that I was done cause it didn’t feel good so I expected something around 25/26 but it turned out to be 30,70. I knew I would be in the top 8 but second place surprised me a lot. I was kind of excited but also knew that everyone else had three more throws so it was nervously waiting and hoping no one would throw over 30,70. I didn’t improve my distance but so did no one else. I was so pumped and almost couldn’t believe it because it was so unexpected. I think that’s the best way of winning something, unexpectedly.

After that my day was just awesome I didn’t really care anymore what I would do in high jump. We had to wait for like 4 hours because high jump was one of the last events but watching track is one of my most favorite things to do so it wasn’t too bad. High jump just went as I wanted it to go. I made every height in one time until I reached 1,50 and then knocked the bar of three times. Got some icecream on the way back and played some basketball when I got home. My day was done ;)

Sanne stayed and spend the night so we could bake some Dutch pancakes and apple pie on Saturday.
I was awake at like 7 and got a text from friends if they could come over. Long story short. Two of my Canadian best friends, Adrian and Colton, didn’t have anywhere to go at 7am ( don’t ask me why) and wanted to come over and have pancakes. So I asked my mom and she said it was fine if they would bring her a Tim Horton’s tea ( no day passes for her without a tea from Tim Horton’s (Canadians -.-‘) ;) ).
Anyways we still needed to do some groceries to make the pancakes and I told them I would give them money to get it, but no…. I had to come with. So I was standing outside in the rain still in my pajamas, glasses on, undone hair and on flipflops contemplating if I should come with. Then I thought ‘You know what, the people in the grocery store will probably never see me again so whatever’. So now I can actually say that I’ve been to tim’s and done grocery shopping in my pj’s. Like I said, partially Canadian, I’m a little proud :’).

After 1,5 hour of ‘pancake-baking’ the Canadians finally got to experience what a real Dutch pancake tastes like……… Well I don’t know if they really know what the pancakes tasted like since they put a lot of white chocolate spread, chocolate sprinkles, icing sugar and maple syrup on it and by a lot I mean like. A LOT. But they liked it so I guess it’s all good. Sanne and I really tried to tell them that that’s not the way to eat them but I guess boys will be boys ;).
Some of you might wonder why I’ve never mentioned Adrian and Colton before. It’s probably because I know you guys have no clue who I’m talking about anyways. But almost every weekend since I met those two I get to hang out with them (and every week I wonder why I am ;) )but they are probably one of the best things that’ve happened to me this year and when I’m back 9/10 stories will most likely involve them somehow so I guess it’s worth mentioning them ;).

My next blog will probably be my last blog. My (Dutch) mom keeps reminding me to post pictures on here but I keep forgetting it (hehe) but I hope I’ll have them online before I’m back in The Netherlands =D

Track, Toronto and more track :)

So I said I would write a blog right after Toronto but I decided to wait till after regionals so I could tell you guys about that too.

Let’s start with districts last Wednesday. We left school around 8:30 to go to Bridgewater where districts were held. That’s about a thirty minute drive from Liverpool. I started with discuss at 10:30 and because I hadn’t done it in like 5 years I had no clue what I was capable of throwing. My second throw was just perfect. I have no idea how I did it but it landed over the thirty meter line which already surprised me a lot. It turned out to be 35,41 meters which broke the old record of 34, something. I remember my personal best being like 24 meters the last time I threw so I guess I grew a little stronger ;)
High jump made me a little nervous because it started at 3 o’clock and I had to leave to go to the airport around 4 and for the people who don’t know, high jump can take a really long time. Fortunately everything went pretty smooth and I was pretty happy with 1.42 since we jumped on cement so wearing spikes wasn’t possible.
Overall a great day first place in discuss and second place in high jump which meant I got to go to regionals.

Right after high jump Denise came to pick me up to go to the airport. I was so excited ! The flight was about two hours long so that wasn’t too bad. When we landed Denise’s friend was already waiting for us and the drive home was about an hour. I was pretty much exhausted and went straight to bed. The next day we drove around in the area where Denise’s friend lives because they didn’t live in the city but more in a suburb about half an hour out of the city. Since a lot of Dutch people immigrated to Canada after the second world war you can still find some Dutch places and so did we. We found a small shop where they sold all kinds of Dutch stuff like gevulde koeken, joden koeken and all sorts of broodbeleg. I have to admit it even makes me proud showing people the typically Dutch food and explaining what it is. Even though most of the time you just can’t cause seriously how do you explain what gestampte muisjes are !? Well I tried but ended up saying ‘just try it, it’s really good’ with basically everything.
In the afternoon we went downtown because the blue jay’s game started at 7. Beforehand we went to the fanshop and it took me about an hour to find the perfect hat but I found it eventually. Of course I’ve watched the games on television before but when I walked in the stadium it was so different. Contrary to what I expected the field was actually quite small. We had really good seats about 15 rows behind the away dugout and could see everything perfectly. Before the game I went down and got my hat signed by one of the players and then sat down to watch the game. If you want a detailed report about the game feel free to ask me about it because it’s too long to write it all in this blog but let me tell you this, it was awesome! And they won the game 8-4 ;).

The next day we went downtown again to do some sightseeing. We drove around in one of those red tourist busses and did the CN tower. It’s the second highest building in the world and when you get up there you can look down and walk over a glass floor or walk around and look over the Toronto skyline. It was beautiful.
Saturday we went to an amusement park called wonderland or as I like to call it ‘paradise’ since there were like 14 different rollercoasters to try. It was pretty busy because the national cheerleading championships were also held there so we didn’t get to do all of them but it was still an awesome day.
Sunday we drove to Niagara falls. First we just walked around and made a lot of pictures ;) After that I got to walk behind the falls where I walked into two other Dutch people. I have to say I kinda missed speaking Dutch since I normally talk Dutch with Sanne every day so we had a nice Dutch conversation about where we were from and what we were doing in Toronto. But okay, back to the falls again. After walking behind the falls we took the boat that takes you very close to the falls. Fortunately everyone gets a poncho because yes, you do get wet. Very wet. But it was pretty funny to see everyone taking pictures of each other (or with their selfie stick) in their charming, pink poncho’s.
Back on top of the falls I realized that the beauty and variety of Canada’s nature keeps amazing me every time and i probably haven’t even seen 1% of the country.
We stayed the night in an hotel and then crossed the border to the US the next day. Me (and my passport) needed to go through security first. I got a bunch of questions about me being a terrorist, a drug smuggler or a prisoner but I faked my way through it all and they didn’t discover that I’m secretly a Dutch spy so it’s all good. Those questions really make me wanna be really sarcastic but it’s America so ya better don’t ;) ( no offense to any Americans)
Anyways we did some shopping, bought new shoes that I didn’t need (I know, I know but they were only 23 euro’s :p) and drove back home in the evening.

And then it was already the last day in Toronto. In the morning we just went for a walk, did some last minute shopping, headed to the airport and that was basically my trip to Toronto. The weather was great every single day, we were very lucky.

Back from Toronto I had two days at school which weren’t very interesting and then last Friday were track regionals, whooooo :)
I was kinda nervous since I broke a record the last time and I felt a little pressured to do really good even though I knew that that throw was just really good and I probably won’t throw as far any more the whole season. Regionals were held in Acadia which is about two hours away from Liverpool. Again was discus my first event and it didn’t go as well as I wanted it to go but also not really bad. My second throw was also here my best 31,91 meters and that was good enough for second place and to go to provincials. High jump was later in the afternoon, 4 o’clock and although it was on a football field (no soccer, football) we weren’t allowed to wear spikes. It does make a big difference for me because you can’t lean in as well as when you’re wearing spikes because I was afraid to slip but I got over 1.45 which wasn’t bad. I ended up in third place which meant I also qualified for provincials in high jump.
Provincials are this Friday so I’ll probably write a blog next weekend too to let you know how I made out.