Oké, ik moet toegeven dat de blog die ‘binnenkort’ zou komen na m’n vorige enige tijd op zich heeft laten wachten, mijn excuses ! Maar hier is hij dan.

Zoals ik verteld heb, was mijn vriend (Anne-willem) hier van 27 september tot 15 oktober. Op de dag dat hij aan kwam, wilde ik hem graag verrassen op het vliegveld. Hij kwam op een donderdag en dan heb ik altijd les tot kwart over 1. De laatste bus naar Halifax vertrekt doordeweeks altijd om half 12 dus die kon ik niet nemen. Tevergeefs heb ik nog verschillende carpool facebook groepen geprobeerd maar niemand bleek die dag af te reizen naar de hoofdstad van de provincie. Omdat ik toch perse op het vliegveld wilde zijn die avond besloot ik te gaan liften. Nou hoor ik alle moeders al denken :’ dat is veeel te gevaarlijk voor een jongedame alleen’. Dat was tenminste de eerste reactie van mijn moeder ;) (sorry, mam) En het klopt dat liften niet geheel zonder risico is, maar als je bedenkt dat de kans op een dodelijk ongeluk met de bus, die ik ook genomen zou kunnen hebben vele malen groter is dan iemand tegen komen wiens hobby het is lifters mee te nemen en te vermoorden dan valt het allemaal best een beetje mee. Tenminste dat was mijn gedachtegang.
Bovendien bleek na grondig onderzoek te hebben gedaan Canada één van de veiligste landen te zijn om in te liften.
Dus, hier is het verhaal:

Het is donderdagmiddag kwart over één als ik het schoolgebouw uit loop. De voorbereidingen zijn gedaan, de perfecte plek om te staan is uitgezocht en ik heb er helemaal zin in !
Ik drop nog gauw m’n laptop en pak m’n kartonnen bord waar met dik ingekleurde, zwarte letters “HALIFAX AIRPORT’ op geschreven staat. Klaar voor het avontuur dat me te wachten staat, loop ik met enthousiaste pas naar de plek, nét na een kruispunt en net voor een carpool parkeerplaats; de perfecte plek.
Met de m’n duim omhoog, kijk ik de eerste bestuurders glimlachend aan. Sommigen negeren me, anderen maken me zo goed als het kan in 2 seconde duidelijk dat ze de andere kant op moeten en dan heb je nog de derde, mijn favoriete categorie: de bestuurders die vrolijk teruglachen en duidelijk maken dat ze je succes wensen en de humor er wel van in kunnen zien.
Na nog geen 5 minuten staan, gaat er maar één ding door m’n hoofd: ‘Waar ben ik aan begonnen ?????’ Ik kan je vertellen voor de eerste keer liften voelt het erg, erg ongemakkelijk.
Terwijl ik mezelf hard mentaal aan het voorbereiden was op een uur wachttijd hoor ik achter me ineens getoeter. Ik kijk achterom en er staat een auto stil op de carpool plaats waarvan de bestuurder me duidelijk maakt dat ik mee kan rijden. “I’m just on my way back to Halifax, if you want to ride along”.Ik vraag de bestuurder of ik een foto van z’n kentekenplaat mag maken uit veiligheid en hij heeft geen bezwaar. Hoppa, binnen 10 minuten een lift gefixt die me ook nog eens recht voor de deur van bestemming aflevert. We raken meteen aan de klep en hij vertelt dat hij een vrouw en zoontje van 1 jaar heeft. Het was ook de eerste keer voor hem dat hij een lifter mee nam en hij zei dat z’n vrouw er waarschijnlijk niet blij mee zou zijn als ze het hoorde. Je weet immers ook nooit wat je in je auto haalt als je een lifter meeneemt. De totale reistijd was ongeveer 2 uur en een kwartier en de hele weg praatten we over van alles en nog wat. Het feit dat ik een internationale student uit Nederland bent, helpt met de gespreksstof ;)
Na een vlotte reis, komen we aan bij het vliegveld en ik realiseer me dat ik niet eens weet hoe de beste man heet. Ik vraag het hem nog gauw, bedank hem voor het meerijden en zo gaan we weer onze eigen weg.
MISSION COMPLETED !

Wanneer ik het vliegveld in stap met m’n grote HALIFAX AIRPORT bord krijg ik voortdurend goedkeurende knikjes, glimlachende mensen en duimpjes omhoog van mensen die ook door hebben dat mijn missie is geslaagd. Zo. Die kan ik ook weer van de bucketlist afstrepen.
Ik moest nog wel ruim 5 uur wachten tot het vliegtuig landen, maar dat is bij zaak. Mijn dag kon toch al niet meer stuk.

Na drie dagen op campus te hebben doorgebracht, begonnen we aan een nieuw avontuur. De cabot trail is een rondlopende weg van 300 kilometer, vol met wandelingen door aan de ene kant bergachtige gebieden en aan de andere kant prachtige, ruwe kustlijnen. We hebben 5 overnachtings plekken geboekt zodat we genoeg dagen hadden om de omgeving te verkennen.
Van maandag op dinsdag verblijven we in een kleine cabin vlak aan de kust. We wisten van tevoren dat het hutje geen verwarming zou hebben, maar hadden toch de nachttemperatuur van 5 graden een beetje verkeerd ingeschat. We zijn al bibberend de nacht door gekomen maar echt prettig was het niet. Dus dachten wij, perfect plan, laten we pannenkoeken binnen bakken dan warmt het een beetje op ! Gaspannetje aan, beslag gemaakt, lekker bakken. De eerste gingen goed, tot de overgebleven olie een beetje begon aan te branden. Voor dat we het doorhadden, begon ineens de rookmelder te loeien. Half in de lucht geschoten en een hele hartverzakking later, probeer ik uit alle macht het uitknopje op de rookmelder te vinden. Voor de zekerheid bleef ik maar gewoon met mn vinger bij de knop hangen terwijl Anne-Willem de pan met pannenkoeken maar mee naar buiten nam. Maaaaar elk nadeel heb z’n voordeel want door alle adrenaline hoefde ik in ieder geval even geen kou meer te lijden ;)

Na dit avontuur waren onze dagen vooral gevuld met mooie wandelingen, een koffietje hier en daar, een spelletje op z’n tijd en vooral heel veel genieten.
Ik heb wat fotos bijgevoegd dan krijgen jullie een beetje een indruk van onze reis !

Inmiddels is het alweer een maand geleden dat Anne-Willem weer is vertrokken. Het aftellen naar huis is nu echt begonnen en ik heb nog maar twee lesweken en twee tentamen weken te gaan.
De cijfers die ik tot nu toe heb teruggekregen zijn allemaal goed en ik hoef me dus geen zorgen te maken over of ik mn studiepunten binnen haal. Een presentatie houden hier en een verslag inleveren daar en dan zit het er al weer op!
Het weer hier is inmiddels ook omgeslagen. Deze week hebben we al twee keer sneeuw gehad waaronder één heuse sneeuwstorm met flinke windstoten maar goed als je in Canada bent kan je ook maar beter een échte Canadese winter meemaken. Temperaturen liggen over het algemeen rond of onder het vriespunt. Laagste temperatuur is tot nu toe -7 graden met gevoelstemperatuur van -13 en dan te bedenken dat het nog maar halverwege november is……

Dat was de blog weer voor deze keer !
PS. Achteraf heb ik de beste man die me heeft meegenomen naar Halifax gegoogled en het bleek een één of andere hoge pief / directeur van een grote Canadese bank te zijn. Ik stuur nog wel een keer een pakje stroopwafels naar z’n kantoor als bedankje ^^

#onlyinCanada
In Canada is het vrij normaal om als autobestuurder te stoppen voor wandelaar die over willen steken, of er nou een zebrapad is of niet. Dat opzich is al heel Canadees maar de bestuurder die ik tegen kwam sloeg alles:
Afgelopen week liep ik de deur uit om naar m’n les te gaan. Ik moet hiervoor een weg oversteken en het zebrapad is zo’n 10-15 meter verderop dus ik neem nooit de moeite daar heen te lopen. Op z’n Europees wacht ik dus tot de auto voorbij gereden is om meteen daarna over te steken voordat de volgende auto eraan komt. Als ik nog maar net één stap de weg op heb gezet,gaat de auto die net voorbij gereden is vol in de ankers waardoor ik nog bijna tegen de achterkant van de auto aan bots.
De bestuurder van de auto rolt haar raampje naar beneden om vervolgens haar excuses aan mij aan te bieden voor het feit dat ze niet voor me gestopt was….. :’)
Only in Canada zullen we maar zeggen.