Tijd voor een nieuwe blog J
Inmiddels zit ik een week op campus en zal ik jullie in deze blog meenemen in wat ik deze week allemaal meegemaakt heb ! Toen ik het in m’n vorige blog had over Canadese moeder en Canadees broertje bedoel ik de gastfamilie waar ik tijdens mijn tussenjaar verbleef vorige keer. Ik hoop dat nu alles duidelijk is ;)

Het avontuur begon vorige week woensdag.
We hebben inmiddels 3,5 uur gereden op een snelweg waar aan beide kanten niet veel meer te zien is dan uitgestrekte bossen, meren en landerijen wanneer ineens vanuit het niets allemaal mooie, grote gebouwen tevoorschijn komen. De gebouwen met rode bakstenen en grote witte pilaren doen me meteen denken aan de campussen die in Amerikaanse films worden geïllustreerd en ik kan alleen maar concluderen: we zijn er !
Inmiddels begint de gezonde spanning en het besef van het grote avontuur dat ik tegemoet ga toch wel te komen. Na wat tochtjes naar wal mart, supermarkt, dollarstore, nog een keer walmart, nog een keer dollarstore en ten slotte nog een keer walmarkt heb ik (denk ik) al m’n spulletjes bij elkaar gesprokkeld. In de residence waar ik verblijf, heb ik een single suite wat betekent dat ik een kamer voor mezelf heb met m’n eigen badkamer. Wanneer ik het residence gebouw genaamd ‘Governor’s hall’ in loop, heeft het vrij veel weg van een hotel. Er zijn verschillende vleugels met gangen en aan beide kanten van de gang zijn deuren die naar kamers leiden en je open kunt ‘swipen’ met een pasje.
“You’re in the north wing on the third floor ? “. Bij binnenkomst word ik meteen verwelkomd door een enthousiaste student die me meeneemt naar m’n kamer. Wanneer ik helemaal gesetteld ben gaan Denise ( Canadese moeder) en Kayla ( nicht en goede vriendin van Denise) die mij geholpen hebben om te settelen terug naar hun eigen hotel.
Daar zit ik dan alleen op m’n bed en ik besef dan pas waar ik eigenlijk aan begonnen ben. Ik zit alleen, in een stad op een campus waar ik niemand ken, zo’n 5000 kilometer weg van alles wat bekend voor me is en hier moet ik me de komende 4 maanden maar zien te redden. De lichte paniek begint te komen.

Gelukkig ken ik de volgende ochtend mezelf weer en begin maar gewoon rond te vragen of er dingen geregeld zijn voor internationale studenten. Wat blijkt ? Er is een heel introductie programma van vrijdag tot zondag en op donderdagavond is er een activiteit gepland alleen voor internationale studenten om elkaar beter te leren kennen.
“Hey, i haven’t seen you before, what’s your name ?”. Een Denemarkse studenten spreekt me aan na de activiteit en we raken in gesprek. Ze stelt me voor aan haar huisgenoten en sinds die donderdagavond heb ik me niet meer alleen hoeven voelen.
Inmiddels hebben we een basisgroepje van zo’n 8 studenten afkomstig uit 5 verschillende landen waarmee we samen koken, eten en andere activiteiten doen. Hoe snel kan het gaan ?

Op zaterdag worden we meegesleurd door iemand van de ‘orientation crew’ om mee te doen aan de cheer-off. De wattes ? Precies mijn gedachte. Een cheer-off houdt een jaarlijkse wedstrijd in die gehouden wordt tussen de verschillende ‘huizen’ of ‘residences’. En elk huis heeft z’n eigen yells.
Wie het best, het hardst, het meest enthousiast en het meest gepassioneerd kan yellen, wint.
Daar sta ik dan midden in een groep van een paar honderd studenten als sardientjes in een blikje een half uur lang de longen uit m’n lijf te schreeuwen om, als je wint, eerste in de rij te mogen staan voor de befaamde yelloslide (zeep/waterbaan met als extraatje: gelatineklodders). Wie wil dat nou niet !?!? :’)
Goed. We hebben hard gestreden maar helaas waren we niet gepassioneerd genoeg om in de prijzen te vallen. Maar zoals sommige mensen zeggen: ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ en bij deze competitie was dat zeker het geval.
Inmiddels is de introductieweek bijna om. Ik ben al begonnen met m’n lessen en het leven hier begint een soort van routine te krijgen.
Ik heb veel vrije tijd wat betekent dat ik regelmatig te vinden ben in de gymzaal voor wat basketbal, het zwembad of de squashbanen die allemaal op 2 minuten loopafstand zijn van mijn kamer.

Hier zit ik dan een week later, alleen, in een stad op een campus waar ik ongeveer 20 mensen ken, zo’n 5000 kilometer weg van alles wat bekend voor me is en besef dat ik ongemerkt in een klein paradijsje ben beland.

Dat was m’n blog voor deze keer. Ik zal over twee weekjes een nieuwe blog schrijven en wat meer in gaan op de lessen die ik volg en hoe campus leven eruit ziet !

Nog even twee only in Canada momentjes :
- Wist je dat je hier op de Canadeze snelweg een benzinestation van twee kanten in kan rijden ?
Ze rijden hier gemiddeld 100/110 km per uur op de snelweg maar als jij nieuwe benzine nodig hebt en er is een benzine station aan de andere kant van de snelweg dan steek je die gewoon even over !
Wel even goed uitkijken voor tegemoetkomend verkeer ^^
- Wist je dat ze hier een bier drivethrough hebben ? Mind you, er wordt geen bier geserveerd aan bestuurders uiteraard maar ben jij je kratje bier vergeten te kopen net wanneer alle supermarkten dicht zijn of wanneer het een feestdag is dan kan je gewoon de bierdrivethrough in Halifax inrijden en zetten ze persoonlijk een kratje in je achterbak ;)